menu

ثبت آگهی رایگان

زندگی 8.7 میلیون ایرانی در مسکن ناایمن

زندگی-8-7-میلیون-ایرانی-در-مسکن-ناایمن

دفتر مطالعات انجمن علمی اقتصاد شهری ایران طی گزارشی به بررسی مولفه های 6 گانه در افزایش تقاضای مسکن در کشور پرداخت و اعلام کرد 4.2 میلیون خانوار در مناطق شهری و حدود 4.5 میلیون خانوار روستایی در واحدهای مسکونی نامطلوب و غیرایمن زندگی می کنند. سید محسن طباطبایی مزدآبادی دبیر انجمن علمی اقتصاد شهری ایران در تشریح نتایج این گزارش گفت: مهمترین بحث در بازار مسکن کشور، طرف تقاضا و میزان واحدهای مسکونی مورد نیاز است و برای اینکه بتوان دید مناسبی از تقاضای مسکن در کشور داشت لازم است به منشأهای تقاضای عمده در بازار مسکن ایران اشاره کرد و به تحلیل تقاضای برآورد شده در هر یک از این منابع پرداخت که عبارتند از: • تعداد خانوار در کشور • خانواده های تازه تشکیل شده به سبب ازدواج در کشور • منازل اجاره ای • بافت فرسوده شهری • نوسازی واحدهای ضعیف به لحاظ فنی در کشور • واحدهای مسکونی بدون حداقل های رفاهی در کشور وی با اشاره به اینکه بدون شک برای تأمین رفاه هر خانوار ایرانی داشتن یک واحد مسکونی الزامی است، افزود: طبق اصل 3 قانون اساسی، دولت موظف است برای نیل به اهداف مذکور در اصل دوم این قانون، همه امکانات خود را برای تامین این امور به کار برد. مورد 12 این اصل نیز به "پی ریزی اقتصادی صحیح و عادلانه بر طبق ضوابط اسلامی جهت ایجاد رفاه و رفع فقر و برطرف ساختن هر نوع محرومیت در زمینه‏های تغذیه و مسکن و کار و بهداشت و تعمیم بیمه" اشاره دارد. طبق این بند از اصل 3، دولت وظیفه دارد برای رفع هر نوع محرومیت در زمینه مسکن مناسبات اقتصادی را به گونه ای مطلوب ترتیب دهد و انتظار بر این است که زمینه دسترسی به مسکن شخصی برای هر یک از خانوارها در کشور فراهم شود. در واقع با توجه به رفاه خانوار و حداقلی از ضروریات مکان زندگی، حداقلی از واحدهای مسکونی شخصی باید در دسترس همه افراد در جامعه باشد. حال ممکن است برخی از افراد به دلیل برخورداری از رفاه زندگی در نزدیکی محل کار و...، زندگی در واحدهای اجاره ای را به واحدهای مسکونی شخصی ترجیح دهند که قاعدتاً این افراد به دلیل انتخاب خود، در زمره آمارهای دولت برای تأمین مسکن نباید مورد ملاحظه قرار گرفته و دولت تنها باید زمینه دسترسی به واحدهای مسکونی حداقلی و متناسب با شئون شهروندی را برای همه افراد فراهم آورد. طباطبایی با بیان اینکه مطابق آمار سرشماری نفوس و مسکن سال 1390، حدود 21.1 میلیون خانوار در کشور وجود دارد که طرف تقاضای مسکن در کشور را تشکیل می دهند که از این مقدار 15.4 میلیون خانوار در مناطق شهری و 5.7 میلیون خانوار در مناطق روستایی زندگی می کنند، ادامه داد: از سوی دیگر ازدواج نیز به عنوان منشأ تشکیل خانواده، باعث اضافه شدن تعداد خانوار جدید به مجموعه خانواده¬های کشور خواهد بود که این ارقام نشان از اضافه شدن تقاضا به کل تقاضای مسکن در کشور خواهد بود. مطابق آمار سازمان ثبت احوال کشور، تعداد ازدواج های صورت گرفته از سال 90 تا سال 93، 3.2 میلیون می باشد که از این تعداد 2.3 میلیون در مناطق شهری و 0.9 در مناطق روستایی است. نسبت ازدواج های ثبت شده در مناطق شهری به کل کشور 71.39 درصد می باشد که این امر نشان از افزایش تقاضای بیشتر مسکن در مناطق شهری می باشد. دبیر انجمن علمی اقتصاد شهری ایران ادامه داد: با توجه به اینکه طلاق ها نیز می تواند به نوعی ازدواج منفی تلقی شود و خالص ازدواج در کشور را کاهش دهد، باز آمار طلاق در کاهش میزان تقاضای مسکن دیده نشده است؛ زیرا عموما بعد از طلاق، برای یکی از زوجین تقاضای مسکن باقی می ماند و حتی در صورت تمایل هر دو زوج جدا شده برای اختیار کردن مسکن مجزا، حتی تقاضای مسکن افزایش نیز خواهد داشت که به دلیل ابهام در آمارها، از مدنظر قرار دادن این مبحث صرف نظر می شود. این کارشناس اقتصادی در تشریح بخش دیگری از این گزارش خاطرنشان کرد: یکی از موارد مهم در ایجاد تقاضا در بازار مسکن کشور مشکلات فنی ساختمان های موجود می باشد که لازم است در خصوص نوسازی و بهسازی این واحدها تصمیمات جدی گرفته شود. در خصوص بافت ضعیف مسکن شهری و روستایی لازم است به دو نکته مهم توجه شود: قدمت بنا، کیفیت و مقاومت اسکلت ساختمان. تجربه زلزله های فاجعه بار در کشور در شهرهایی مانند بم و زلزله خیز بودن بسیاری از نقاط کشور و همچنین اهمیت امنیت جانی هم وطنان در خصوص برخورداری از مسکن مقاوم، لزوم ایجاد واحدهای مسکونی مقاوم و مستحکم را ایجاب می کند. از این رو تقاضایی پنهان در بازار مسکن از جهت نوسازی و مقاوم سازی واحدهای مسکونی وجود دارد که آنها نیز باید در کل تقاضای بازار مسکن لحاظ شود. مطابق آمار سال 1392، 26.58 درصد از خانوارهای شهری و 5.43 درصد از خانوارهای روستایی در واحدهای مسکونی با اسکلت فلزی و همچنین 14.15 درصد از خانوارهای شهری و 7.54 درصد از خانوارهای روستایی در واحدهای مسکونی با اسکلت بتن آرمه زندگی می کنند. سهم خانوارهایی که در سایر ساختمان ها زندگی می کنند (ساختمان هایی با اسکلت آجر، آهن و سنگ؛ آجر/سنگ و چوب؛ بلوک سیمانی، تمام آجر، سنگ و آجر، تمام چوب، خشت و چوب، خشت و گل و ... ) که عموما این ساختمان ها به لحاظ مقاومت، از استاندارد های کافی برخوردار نیستند، 59.27 درصد در مناطق شهری و 87.03 درصد در مناطق روستایی می باشد. می توان موارد زیر را برای شناسایی بافت ضعیف مسکونی در شهرها و روستاها در نظر گرفت: • واحدهای مسکونی با اسکلت فلزی با قدمت بیش از 30 سال • واحدهای مسکونی با اسکلت بتن آرمه با قدمت بیش از 30 سال • واحدهای مسکونی آجر و آهن/ سنگ و آهن با قدمت 20 سال • کلیه واحدهای مسکونی ساخته شد با آجر/سنگ و چوب؛ بلوک سیمانی، تمام آجر، سنگ و آجر، تمام چوب، خشت و چوب، خشت و گل لذا با توجه به آمار خانوارهای شهری و روستایی در کشور می توان گفت که حدود 4.2 میلیون خانوار در مناطق شهری و حدود 4.5 میلیون خانوار روستایی در واحدهای مسکونی نامطلوب زندگی می کنند که لازم است در خصوص تأمین منزل ایمن و مقاوم برای این دسته از خانوارها از سوی دولت اقدام ویژه صورت بگیرد.

انتهای خبر/پیام ساختمان

این مطلب را در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید :

×