راهکاری برای کاهش خسارت ساختمان

حال این سوال مطرح می شود که سازمان آتش نشانی قبل از حادثه به چه میزان از ساختمان و عملکرد آن اطلاعات داشته است. اطلاعاتی از قبیل ورودی های و خروجی های ساختمان، راه های فرار اضطراری، تعداد واحدهای تجاری و اداری در ساختمان و نوع کاربری آن ها، اطلاع از تاسیسات برقی و مکانیکی ساختمان و سیستم اعلان و اطفای حریق و بطور کلی برنامه مدیریت بحران برای ساختمان پلاسکو.

دسترسی به این اطلاعات بطور قطع و یقین در مدیریت بهتر بحران، نحوه و مسیرهای ورود تیم های آتش نشانی و نجات و جلوگیری از سرایت آتش، خروج به موقع تمامی افراد در ساختمان و درنهایت جلوگیری از ریزش ساختمان تاثیر بسزایی داشت.

فارغ از چرایی وقوع حادثه پلاسکو و اینکه چگونه تیم های مدیریت بحران قادر به کنترل آن بودند، در جوامع مدرن و پیشرفته از هر حادثه تلخ، درس آموخته ها و تجاربی برای جلوگیری از تکرار آن کسب می شود. یکی از روش هایی که در آینده می تواند میزان خسارت به ساختمان های اینچنینی را کمتر کند، استفاده از مدل سازی اطلاعات ساختمان(BIM) است.

مدل سازی اطلاعات ساختمان

مدل سازی اطلاعات ساختمان یا Building Information Modeling(BIM) رویکردی جدید در مدیریت پروژه های عمرانی و صنعتی به عنوان نمایش دیجیتال ویژگی های فیزیکی و عملکردی یک ساخته است که بطور چشمگیری در سال های اخیر در کلیه مراحل صنعت ساخت و ساز در سراسر جهان مورد استفاده قرار می گیرد. این مدل، در حقیقت، مجموعه ای ازاجزای مجازی هوشمند است که هر کدام از آنها معادل یک عنصر واقعی در ساختمان از قبیل ستون، کف، کانال تاسیساتی، درب و پنجره و… می باشد.

باتوجه به کارایی وسیع و کیفیت و دقت بالای بکارگیری این متدولوژی هر روز بر تعداد کاربران مختلف آن اعم از کارفرمایان، مشاوران و پیمانکاران افزوده می شود. با پیاده سازی مدل سازی اطلاعات ساختمان تمامی اطلاعات در پروژه جمع آوری و حفظ می شود و این اطلاعات با اضافه شدن به مدل سه بعدی اولیه، مدل سازی اطلاعات ساختمان را تشکیل داده و در بخش های مختلف پروژه از جمله برنامه ریزی، آنالیز های مختلف، استخراج مقادیر، طراحی و یکپارچه سازی ساخت وساز، بهینه سازی انرژی، ارزیابی ریسک، تخمین هزینه، مدیریت ریسک، مدیریت بحران، مدیریت پروژه و مدیریت ساخته کاربرد موثری دارد.

این مدل سه بعدی به همراه اطلاعات عملکردی ذخیره شده برروی آن، شامل اطلاعات هزینه، زمان بندی و بهره برداری، یک منبع مشترک اطلاعاتی یا Common Data Environment(CDE) را تشکیل می دهد که به عنوان یک مرجع تصمیم گیری قابل اتکا درطول چرخه حیات پروژه قابل استفاده خواهد بود. نحوه ایجاد این مدل و روش دسترسی افراد به آن به نحوی است که هماهنگی همه دست اندرکاران پروژه از کارفرما تا طراحان و پیمانکاران و بهره برداران را تا حد زیادی تضمین کرده و باعث می گردد هر کدام از آنها نقش خود را، در زمان مناسب، در رابطه با پروژه ایفا کنند.

اگر چرخه حیات پروژه های عمرانی را شامل سه مرحله طراحی، اجرا و بهره برداری بدانیم، جهت بالا بردن بهره وری، مخصوصا در پروژه های با اهمیت، لازم است مدیریت صحیحی در رابطه با مدیریت و کنترل این مراحل صورت پذیرد.