فرانک اوون گِری در 28 فوریهٔ 1929 در خانواده ای یهودی در شهر تورنتوی کانادا (با نام اصلی فرانک اون گلدبرگ) دیده به جهان گشود.
او در سال 1947 به همراه خانواده اش به لس آنجلس مهاجرت کرد و در دانشگاه جنوب کالیفرنیا به تحصیل در رشتهٔ معماری پرداخت.
وی از شاگردان ویلیام پریرا است. در سال 1956 در دانشگاه هاروارد به تحصیل در رشتهٔ برنامه ریزی شهری پرداخت و هم زمان در دفتر ویکتور گروئن مشغول به کار شد. او اکنون شهروند ایالات متحده و ساکن لس آنجلس است.
آثار وی
در کارهای اولیهٔ گِری می توان تأثیراتی از معماران سوئیس و فرانسه به ویژه لو کوربوزیه مشاهده کرد. این تأثیرات را تا سال 1972 می توان در کارهای گِری مانند استفاده از فرم های هندسیِ ساده مشاهده کرد. به طورکلی در کارهای گِری نوعی گرایش مجسمه سازانه را می توان مشاهده کرد؛ چه در توسعهٔ خانهٔ همسرش در 1987 تا موفق ترین کارش در سبک فولدینگ که موزهٔ هنرهای معاصر بیلبائو است.
او معتقد است: من آثار هنرمندان را نگاه می کنم و هنر را به مثابهٔ وسیله ای برای الهام خودم می پندارم و سعی می کنم تحت تأثیر هیچ فرهنگی نباشم. در هریک از کارهایم روش های جدید را جستجو می کنم. برای من قانون و قاعدهٔ محدودکننده وجود ندارد و اصولاً مرزی بین درست و نادرست نمی شناسم.
گِری از پیشگامان عرصهٔ معماری فولدینگ است.
زبان معماری فولد، نظریات بحران و تداوم است. بحران یا فروپاشی در تبدیل سریع از حالتی به حالت دیگر، مانند آب به یخ یا بخار، تجلی می کند. بحران یا به دو پاره شدن می انجامد یا به پیچیده شدن، در هم فرورفتن و در هم تنیدن که مضمون معماری فولد است.
در این معماری، که گویی درحال فروریختن و کج شدن است، ترتیب پلان، نما و مقطع با هم اَشکال ابهام آمیزی همانند کریستال ها می آفرینند.
این بازی را گِری با درهم ریختن زبان های مختلفِ معماری و ترکیب آن ها آغاز کرده است. در بنای موزهٔ ویترایِ او در وایمار آلمان، که در کارهای آیزنمن تأثیر گذاشت، اجزای معماری مکعب های درهم تنیده و دفرمه و کج و کوژند. از همین رو، بعضی معماری او را «جانورگونه» و «کرم گونه» نامیده اند.
در کل می توان گفت معماری گِری یک معماری شخصی و غیرتقلیدی است و بدون برنامهٔ خاص و یک نوع عدم قطعیت در اکثریت پروژه های گِری دیده می شود.
گزیدهٔ آثار
ساختمان IAC در نیویورک
خانه رقصان1995
موزه گوگنهایم بیلبائو 1997
مرکز مگی، داندی، اسکاتلند 2003
تالار کنسرت والت دیسنی، در لس آنجلس 2003
ساختمان 8 اسپروس استریت 2011
جوایز و افتخارات
خانه رقصان. پراگ.
گالری هنر انتاریو در تورنتو
مرکز مگی در داندی
همچنین او دارای 12 دکترای افتخاری از دانشگاه های مختلف می باشد که بدین شرحند:
1987: دانشگاه کلتک
1987: مدرسه طراحی رودآیلند
1989: دانشگاه فنی نواسکوشا در کانادا
1989: مؤسسه هنر اوتیس
1993: کالج علوم انسانی غرب
1995: کالج ویتیر
1997: مؤسسه معماری جنوب کالیفرنیا
1998: دانشگاه تورنتو
2000: دانشگاه ادینبرگ
2000: دانشگاه جنوب کالیفرنیا
2000: دانشگاه ییل
2000: دانشگاه هاروارد
پس از اینکه جایزه پریتزکر به فرانک گری تعلق گرفت، آدا لوئیز درباره اش نوشت: او ریسک می کند، روی بند راه می رود و مرز محدودیت هارا می شکند. بناهای او روشنائی اند و طرح های زنده نشانگر این مهم که چگونه چیزی که ظاهراً کم اهمیت است می تواند با بکارگیری خلاقیت شکلی نو و بی نظیر بیابد. او هنر معماری را به صورتی به کار می برد که در عین زیبایی قابلیت استفاده داشته باشد. او معماری را در بی زمان ترین معنایش و با شیوهٔ مخصوص به خود به کار می گیرد. او می رود به قلب هنر زمان با برداشت ها و فناوری عصر حاضر و بینشهایی که عمیقاً بیانگر عصر حاضر است.