اصول لوله کشی ساختمان
دولت آمریکا با اتخاذ قوانین بی سابقه جدیدی که لوله کش ها ملزم به اجرای آن می باشند در پی گشایش عرصه جدیدی در صنعت لوله کشی می باشد. چه در پروژه های بازسازی یکی از مسائل مهم و حیاتی برای مهندسین لوله کشی، انتخاب لوازم صحیح برای تأمین نیازهای هر واحد می باشد. برای رسیدن به این نقطه باید درک کاملی از دو نوع شیر اصلی و منفرد داشته باشیم. شیرهای اصلی شیرهای اصلی ترموستاتیک بیشتر در ساختمان های تجاری به کار می روند و به مقادیر آب زیادی نیاز دارند. این شیرها آب خروجی از دیگ یا آبگرمکن را به دمای پایین تری تعدیل می نمایند. برای مثال یک شیر اصلی در یک هتل یا یک آپارتمان برای تعدیل آب 180 درجه فارنهایت که از یک دیگ خارج می شود به دمای حداکثر 140 درجه فارنهایت به کار می رود. شیر اصلی، اولین شیری است که در سیستم به کار می رود هرچند که این شیر مصرف کننده در برابر سوختن یا تاول زدن محافظت نمی کند. چراکه این شیر در هنگام نصب بر روی یک درجه حرارت معین تنظیم می شود و باعث می شود که دمای آب ورودی مطابق با دمای برنامه ریزی شده باشد. در بسیاری از موارد شیر اصلی در طبقه اول و یا طبقه همکف قرار می گیرد. یعنی تا حد امکان در نزدیکی منبع تأمین آب گرم. وقتی که دمای آب توسط شیر اصلی تعدیل گردید با تکیه بر سیستم گردش مجدد می توان از تأمین دمای موردنظر برای آب اطمینان حاصل نمود. مهندسین لوله کشی باید در خصوص افت دمای حاصل از گردش مجدد، تمهیدات لازم را در نظر بگیرند، اگر سیستم حفاظت از گرما در سیستم نصب نشده باشد، دمای آب ممکن است تا 100 یا 105 درجه فارنهایت پایین بیاید حتی اگر شیر اولیه روی دمای 120 درجه فارنهایت تنظیم شده باشد. امروزه روش جستجوی دما (Heat acing) یک روش مشهور برای گرمایش آب در حین گردش مجدد تبدیل شده است. بدین ترتیب که آب به وسیله عبور پیوسته و همیشگی از یک مسیر که توسط نوارهای داغی نوار پیچ شده است به صورت ترموستاتیکی کنترل و گرم نگه داشته می شود. شیر اصلی با استفاده از یکی از سه مکانیسم زیرآب را کنترل می کند: موتور وکس، بی متال و یا لوله کاپیلاری، که هر یک از یک نوع خاص ترموستات بهره می برند. اما هدف مشترک هر سه تولید آب با دمای ثابت می باشد. وقوف کامل به چگونگی عملکرد هر یک از این سه مکانیسم برای عیب یابی و تعمیر این شیرها امری حیاتی به شمار می رود. در شیر ترموستاتیکی با موتوروکس، یک پیستون تعدیل جریان را بر عهده دارد، وقتی موتور وکس، تغییر دما را حس کند،پیستون کنترل کننده جابجا می شود تا جریان آب داغ را باز و یا بسته نماید. با تکامل نسل این شیر در صنعت خودرو که در جهت کنترل حداکثر دمای موتور به کار می روند، شیرهای موتور وکس شیرهای قابل اطمینان، در دسترس و با عمر طولانی به شمار می روند. در اصلی بی متال، دو واشر فلزی با ضرایب انبساط مختلف به یکدیگر چسبیده و به شکل فنری درآمده اند. وقتی دمای آب تغییر می کند به همان نسبت شکل فنر عوض می شود و موجب حرکت کوچکی در هر یک از واشرها می گردد. این حرکت کوچک خود موجب تغییر بزرگ تری می گردد که باعث می شود پیستون از جای خود حرکت کرده و جریان آب را کنترل نماید. آخرین مدل شیر ترموستاتیکی از یک لوله کاپیلاری که با گاز پرشده است، بهره می برد. در این حالت لوله با انبساط و انقباض خود دما را تعدیل کرده و مسیر عبور آب را فراخ تر و یا کوچک تر می نماید. فارغ از این که چه نوع ترموستاتی برای شیر در نظر گرفته می شود، لوله کش باید در هنگام نصب دمای شیر اصلی را تنظیم نماید. دمای مناطق مختلف و مناطق خاص به وسیله آیین نامه های محلی لوله کشی معین می شود، اگرچه محدوده دما بین 100 تا 140 درجه فارنهایت می باشد اما در برخی مناطق دما حداکثر به 120 درجه فارنهایت می رسد. طراحان باید فصل و مساحت منطقه ای که در آن قرار دارند را در نظر بگیرند. در ایالات شمالی آمریکا که دکای آب سرد تا 40 درجه فارنهایت افت می کند، لوله کش باید شیر اصلی را برای دمای بالاتری تنظیم نماید. در ایالات جنوبی و بیابان ها که دمای آب شیر می تواند تا 80 درجه فارنهایت بالا رود، شیر اصلی باید آب را به دماهای پایین تری محدود نماید. وقتی دما تنظیم شد، شیر اصلی دمای آب تنظیم می کند. حداکثر تغییر دما برای دبی های بیش از 80 گالن در دقیقه 7 درجه فارنهایت خواهد بود. برای شیرهای کوچک تر، حداکثر تغییر دما کمتر خواهد بود.
انتهای خبر/پیام ساختمان
این مطلب را در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید :