معماری، ضرورتی انکار ناپذیر

روزگاری نه چندان دور، ساخت وساز از چنان رونقی برخوردار بود که کمتر کوچه و محله ای را عاری از نخاله ها و مصالح ساختمانی یا آلودگی های صوتی ناشی از انجام عملیات گودبرداری و خاک ریزی می دیدیم. آن روزها که بسازبفروش ها سرخوش از سودهای کلان بودند، کمتر به کیفیت ساخت توجه داشتند و برایشان فرقی نمی کرد از معماران طراح و طراحی خوب استفاده کنند. در آن وانفسای ساخت وساز اینکه مصرف کننده چه می خواست چندان مهم نبود و برای جلب رضایت آن ها، سازندگان با استفاده از مصالح لوکس و ایجاد جذابیت های کاذب اقدام به ساخت وسازهای بی کیفیت می کردند. سهم اندک معماری و معماران در پروژه های دولتی نیز مشهود بود، آن چنان که معماری در دوره رونق و حال خوش صنعت ساختمان لوکس، تشریفاتی، کم ضرورت و گاهی پیش پاافتاده به حساب می آمد. آن دوران طلایی و هیجان انگیز تمام شد و بازار ساخت وساز به اشباع رسید. مسکن مهر نقدینگی ها را جذب کرد، رکود سنگین به تردید خریداران دامن زده، گردش پول را کاهش داده و سپرده ها را به بانک ها برگرداند. اما این روزها دیگر کسی جرئت نمی کند با خیال راحت در برهوتی از هیچ، طبقاتی را بالا ببرد. به گفته کارشناسان، سود ساخت وساز در بهترین نقاط شهری بین 16 تا 17 درصد قلمداد می شود و این هنوز با سود بانکی فاصله ای مؤثر دارد. در چنین بازاری ساخت وسازی صورت نمی گیرد مگر آنکه سازنده بداند پیش از شروع به کار چطور باید با واحدهای خالی و در انتظار خریدار رقابت کند. اکنون عمارتی سر بر آسمان نمی گذارد مگر با این ادعا که بنایی منحصربه فرد و متفاوت باشد. در دوره ای به سر می بریم که مصالح ساختمانی متنوع ، فنّاوری های جدید هوشمند سازی حتی در پروژه های نه چندان لوکس طرفدار پیداکرده، بام و تراس با ویژگی های خاص خواسته ای رایج است و البته که برای طراحی متفاوت باید به معماران مراجعه شود، چون تفاوت ضروری ترین عنصر برای رقابت است. به عبارتی دوران رونق ساخت وساز کمیت موردتوجه بود و دوران رکود کیفی سازی مدنظر است. معصومه غلامی همدانی