menu

ثبت آگهی رایگان

زنگ خطر بیکاری برای مهندسان ساختمانی

زنگ-خطر-بیکاری-برای-مهندسان-ساختمانی

در خبرها داشتیم که تهران 20 هزار مهندس ساختمان پاره وقت و یا پروژه ای بیکار دارد...

هفته قبل در خبرها داشتیم که تهران 20 هزار مهندس ساختمان به صورت پاره وقت و یا پروژه ای بیکار دارد. این خبر تأسف بار به این معنی است که درواقع، وجود این حجم عظیم از مهندسان بیکار تنها در یک شهر، نشان از مشکلات موجود جامعه مهندسی است. سال گذشته نیز در آخرین سرشماری رسمی صورت گرفته بیشترین تعداد بیکاران مربوط به رشته های مهندسی، ساخت و تولید اعلام شد. پیش تر تصور می شد، مهندس عمران شانس کاری زیادی دارند چون در طراحی و ساخت بسیاری از کارهای عمرانی مانند راه ها، پل ها، سدها، سازه های دریایی و ساخت خانه های مسکونی، مهندسان عمران حضوری فعال دارند. متخصصانی که یا در دفترهای مشاوره به طراحی پروژه ها می پردازند و یا مجری کارهای عمرانی بوده و به کیفیت اجرای آنها نظارت دارند. بااین وجود، اخیراً نبود فرصت های شغلی به دنبال حجم ناچیز سفارش های ساخت منجر به کم اشتغالی مهندسان شده است، به گونه ای که این روزها پویایی و تحرک بازار کار این حوزه با تردیدهای بسیاری روبه رو است. اکنون نبود فرصت شغلی از دغدغه های این صنعت بوده و لازم است اقدامات مؤثری در این زمینه توسط دستگاه های مربوطه انجام پذیرد، حال سؤال این است که برای بهبود وضعیت این قشر، متولیان چگونه پا به میدان بگذارند و چه چاره ای برای آنها بیندیشند؟. فرصت شغلی وجود ندارد محسن بهرام غفاری، مشاور سازمان نظام مهندسی کشور به دو دلیل اشاره می کند، یکی اینکه رشد پروژه های عمرانی و حجم ساخت وساز شهری متناسب با رشد ظرفیت های آموزشی دانشگاه ها نیست؛ به این معنی که ظرفیت آموزشی دانشگاه ها به سرعت از طرح های عمرانی و ساخت وسازهای شهری پیشی می گیرد. وی معتقد است: در سال های اخیر، اول به دلیل سهل و ساده تر شدن مسیر تحصیلات عالیه، دوم کاهش طرح های عمرانی از سال 90 و رکود در ساخت ساز شهری ناشی از عدم تزریق بودجه های عمرانی، در حال حاضر فرصت های شغلی وجود ندارد. این کارشناس مسکن و شهرسازی افزود: اما فرصت ها و راهکارها قابل توسعه است، متأسفانه برنامه ریزان مدیریت کلان کشور توان کافی برای توسعه این فرصت ها ندارند. کشور ما نیازمند این است که طی ربع قرن آینده قسمت اعظم ساختمان های عمرانی و زیرساخت های موجود آن بازسازی شود این یعنی یک بازار کار فوق العاده وسیع برای مهندسان رشته های مختلف و یک تغییر و جهش از یک کشور درحال توسعه به یک کشور توسعه یافته. بهرام غفاری گفت: تعیین راهکارهای آن، نیازمند یک برنامه جامع، سنجیده و عقلایی مبتنی بر رقابت است که ایجاد زیرساخت هایی چنین برنامه ای در شرایط فعلی نه تنها برای ایران بلکه برای بسیاری از کشورهای منطقه مشکل است. وی با ارائه این پیشنهاد که بهتر است یک همگرایی ملی پیرامون مسئله توسعه اقتصادی و توسعه عمرانی و نوسازی کشور به وجود آید، افزود: البته نه آنکه همه مدیران چالش های سیاسی خود را رها کنند و به این موضوع بپردازند اما لازم است سهم شایسته ای را هم به موضوع توسعه و افزایش رشد اقتصادی اختصاص دهند، در این صورت با افزایش رشد اقتصادی، فرصت های شغلی فراوانی ازجمله در حوزه توسعه زیرساخت های عمرانی و رونق بخش ساختمان و بهسازی سکونتگاه و ارتقای کیفیت شهرها ایجاد می شود. مهندسی درآمد است نه هزینه رئیس پیشین سازمان نظام مهندسی استان تهران ادامه داد: متأسفانه رشته مهندسی به ویژه در زمینه های فوق مهندسی به گونه ای تعریف شده که منجر به ثروت نشده، بلکه به جای آنکه بخشی از درآمد طرح ها باشد، تبدیل به بخشی از هزینه طرح ها می شود، مادامی که این نامعادله تغییر نکند یعنی مهندسی به جای آنکه بخشی از هزینه باشد تبدیل به بخشی از درآمد نشود همواره شما در این قیف به سمت لوله تنگ تر حرکت می کنید. این کارشناس مسکن و شهرسازی اظهار کرد: چون مهندسی به خصوص در زیرساخت های عمرانی مولد ارزش افزوده نیست هرچه سرمایه گذاری های ما در زیرساخت های عمرانی بیشتر می شود، می توانیم شاهد رونق اقتصادی باشیم که این سرمایه گذاری ها چه در زیرساخت های عمرانی و چه تولید ساختمان و تأسیسات تبدیل به ارزش افزوده شده و مولد باشد. بهرام غفاری با بیان اینکه این وضعیت فعلاً در کشور ما وجود دارد، اضافه کرد: اگر عمران به معنای ایجاد ارزش افزوده و افزودن به رشد اقتصادی شد، یعنی از بخش هزینه اقتصاد ملی به بخش درآمد اقتصاد ملی منتقل شد، آن زمان تقاضا برای خدمات مهندسی بسیار افزایش می یابد و فرصت های شغلی فراوانی ایجاد می شود. وی با بیان اینکه عمران باید در چارچوب یک برنامه اقتصادی خود را مطرح کند تا بتواند شغل آفرین باشد، معتقد است: این کار شدنی است مشروط بر وجود مدیران با تجربه، اما متأسفانه در بسیاری از موارد مدیران بخش های عمران و توسعه زیرساخت ها خودشان را مقید به تجهیز شدن به نظرگاه های اقتصادی به خصوص در اقتصاد ملی کلان نمی دانند. ما به ندرت مدیرانی داریم که در بخش تصمیم گیرنده طرح های عمرانی دارای دیدگاه ها و نظرگاه های اقتصادی باشند و یا اگر دارای چنین ویژگی هستند آن را در تصمیمات خود لحاظ کنند.

انتهای خبر/پیام ساختمان

این مطلب را در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید :

×