ملزومات گردشگری بناهای تاریخی

نباید با صنعت گردشگری تنها به عنوان یک صنعت سودآور و ثروت ساز مواجه شد. گردشگری ساختاری است که جامعه سالم به آن نیازمند است، حتی به قیمت زیان های مالی و اقتصادی. هر نظام اجتماعی معقول و تعالی خواه، موظف است شرایط را برای توسعه گردشگری و مراودات منتسب به آن فراهم کند. اگر چه این توسعه در مراحلی متحمل هزینه های گزاف اقتصادی باشد. گذشته از همه منافع اقتصادی، گردشگری را یکی از بزرگ ترین محمل های فرهنگی و قدرت فرهنگ اجتماعی و نشانه امنیت و آرامش ملی میدانند. از این منظر نیز رابطه معقولی بین گردشگری و بناهای تاریخی قابل فرض است.ازدیگرسو،عدم رعایت ظرفیت پذیرش بازدیدکنندگان در محوطه ها و بناهای تاریخی به بهانه توسعه گردشگری، امروزه به نگرانی بزرگی تبدیل شده است. هر ساله در دوره های اوج سفرهای داخلی و یا مراجعه مسافران خارجی (به ویژه در ایام نوروز و...) شاهد دلهره مدیران حفاظت چغازنبیل، تخت جمشید و کاخ موزه نیاوران و... هستیم که غیر از معوق کردن برنامه های عادی کارگاه های اجرایی و مطالعاتی، باید با دشواری، آسیب های حاصل از این هجوم ها را کنترل کنند.از جمله دیگر آفاتی که در گردشگری بناهای تاریخی، سبب تخریب آثار میشود، پرداخت نامتوازن به همه ارکان جاذبه در این بناهای تاریخی است. امروزه در تورهای ایرانی (و حتی برخی مراکز بزرگ توریستی دنیا) گردشگران را بیشتر با داستان ها و خرافه های عامه پسند و سرگرم کننده آشنا و مشغول میکنند تا ارجاع به مقولات اساسی علمی و اجتماعی؛ با اعتقاد به آرمان های تداخل گردشگری و حفاظت از ابنیه تاریخی، این شیوه گردشگری از نظر فرهنگی نه تنها عوایدی ندارد بلکه ضرر بسیاری به هویت تاریخی کشور خواهد رساند که مسئولان باید این جریان را بازبینی کنند.