پولِ برق را باید بدهیم؛ پولِ آب، جدا

یک ضرب المثل سرخ پوستی میگوید: زندگی به هر حال مثل یک هویج است، مهم این است که از کدام طرف به آن نگاه کنیم. من فکر میکنم چیزی مثل «خبر اجرای مرحله دوم طرح هدفمندی یارانه ها» هم قاعدتاً باید چیزی مثل هویج باشد که در اصل برای همه یکسان است و این تنها نوع نگاه ما به آن است که آن را خبر خوش یا کابوس، مفید یا مضر و ضروری یا تورم زا میکند. کما این که گویا روزی منالک هم به ناتانائل گفته بود: ای کاش اجرای مرحله دوم طرح هدفمندی یارانه ها در نگاه تو باشد نه در بخشنامه های دولتی! در همین راستا هم میتوان همه نظرات متعدد و متضاد کارشناسان در مورد تأثیرات تورمی این طرح و این که بعضی افزایش قیمت حامل های انرژی را برای آینده کشور ضروری میشمارند و غیره را هم مصداق همان جنگ هفتاد و دو ملت دانست که به جای این که راهی بزنند که آهی با ساز آن توان زد، به اشتباه ره افسانه زدند! حالا بد نیست محض رفع تنوع! و تقریب فزونتر این موضوع به اذهان شما، لطیفه ای هم نقل شود تا این دم عیدی موجب ادخال السرور مؤمنین و مؤمنات هم بشود: میگویند فردی را که بر اثر تصادف با خودرو له شده بود به اتاق عمل جراحی بردند و ساعتی بعد پزشک جراح از اتاق عمل خارج شد و خطاب به فردی که اصطلاحاً همراه مریض خوانده میشود گفت: متأسفانه بر اثر شدت تصادف، نخاع مصدوم از بالاترین نقطه ممکن قطع شده است به نحوی که نه تنها توان حرکت دست را ندارد که حتی باید تا آخر عمر او را ایزی لایف کنید؛ تازه این که چیزی نیست، بر اثر شدت ضربه و آسیب شدید مغزی، مصدوم قدرت تکلم، بینایی و شنوایی خود را هم از دست داده است. دکتر مذکور در این مرحله که شخص همراه بیمار داشت از تصور آینده تیره و تار خود در کنار فردی با آن مشخصات، سکته ای اساسی میزد با خنده گفت: «شوخی کردم مریض شما در اتاق عمل فوت کرد!». دقیقاً اینجاست که مرز میان خبر خوب و بد برداشته میشود و این سؤال پیش میآید که اصلاً خبر خوب چیست و یک خبر تا کجا خوب و از کجا به بعد، بد محسوب میشود؟ حکایت هدفمندی یارانه ها هم یک چنین چیزی است که اگر چه ما به قول شاعر: پولِ برق را باید بدهیم؛ پولِ آب، جدا؛ پولِ گاز را هم باید بدهیم؛ ولی باید ببینیم اگر امروز این پول ها را نخواهیم بدهیم فردا روزی چه خسارت هایی را باید متحمل شویم که البته این دم عیدی موقع این صحبت ها نیست و باقی بقایتان تا سال آینده!